Van overleven naar leven, van moet naar moed.
Toen ik in 2005 bij de naam SiSu uitkwam, was dat kennelijk een voorbode voor wat er in de toekomst nodig zou zijn in mijn leven. SiSu betekent in het Fins letterlijk lef of moed. En ik heb veel moed nodig gehad in mijn leven. Veel moed om niet te blijven hangen in de pijn, in het slachtofferschap, in de onmogelijkheden en frustraties.
In deze blog wil ik schrijven over de weg die ik hierin ben gegaan en die mij heeft geholpen.
Als ik nu terugkijk naar foto’s van vroeger, ontstaat er compassie voor diegene die ik toen was. Ik was kritisch op mezelf, eigenlijk was er niet veel goed aan mij. Mijn uiterlijk was niet goed. Mijn innerlijke zelf leed aan constante kritiek omdat ik ook niet goed met anderen omging. En anderzijds leed ik omdat ik vond dat ik niet goed presteerde op school en op mijn werk. Kortom er was continue een stem (en meerdere stemmen) die mij vertelde(n) dat ik het beter moest doen. Ik moest vooral zo zijn als anderen. Andere mensen waren wel succesvol, hadden geweldige ouders, fantastische kinderen, een lieve partner en veel vrienden. En bij mij ontbrak het aan veel.
Heel lang heb ik me dan ook geschaamd om wie ik was. En als ik nu maar zorgde dat ik het perfect geregeld had, dan zou alles goed komen. Als ik nu maar hard werkte, dan zou het goed komen. Als ik nu maar iedereen te vriend hield, dan zou het goed komen. Als ik nu maar een goede moeder zou zijn, dan zou het goed komen. Als mijn kinderen zich perfect gedroegen, dan zou ik een goede moeder zijn.
Alleen het moment dat het goed zou zijn, kwam maar niet. En natuurlijk leerde ik ontspannen en las ik veel over rust en meditatie. Ik ging een yoga-opleiding doen en nog een en ik las en las. Ik snapte het allemaal. Maar hoe kon het toch dat anderen kennelijk wel Zen konden zijn, en ik er niets van bakte.
De eerst klap kwam in 2000 toen er baarmoederhalskanker werd geconstateerd. Ik had continue stress. Ik werkte veel te hard en leefde al jaren in een slecht huwelijk. Een huwelijk met elke dag ruzie. Een zoon die naar het speciaal onderwijs ging en veel aandacht vergde. Toen ik het ziekenhuis inging, kreeg ik te horen dat mijn toenmalige partner niet van plan was om voor de kinderen te zorgen.
Dit was de eerste wake-up call. En of ik wakker werd, ik heb na mijn herstel de scheiding aangevraagd.
De tweede klap kwam in 2005 toen ik borstkanker had. Wederom was er veel stress in mijn leven, ik was alleenstaande moeder en zat in relatie met een man die mij aan het lijntje hield. Opnieuw was ik uitgeput. Uitgeput omdat ik alle ballen omhoog wilde houden. De kanker zorgde ervoor dat ik wakker werd. Ik nam afscheid van de verkeerde man en leerde weer een klein beetje meer van mezelf te houden.
De derde klap kwam eind 2019, ik kreeg darmkanker. Ook toen ervoer ik veel stress. Ik had teveel hooi op mijn vork genomen. Ik gaf veel trainingen en werkte hard voor het Centrum voor Zijnsorientatie. Wederom een nieuw ideaal in mijn leven. En ik was er blij mee maar het vroeg ook veel van mij. En ondertussen wilde ik opnieuw alle ballen omhoog houden.
Wederom werd ik wakker geschud door mijn lichaam. Ik moest stilstaan bij mezelf. Bij wat er bij mij gebeurde. Er niet altijd voor de ander zijn, maar een verplichte retraite houden.
En wat leerde deze tijd mij? Iedere keer dat mijn lichaam Nee zei, moest ik verplicht rusten. En iedere keer kreeg ik heel veel liefde van de mensen om me heen. Plotseling waren de rollen omgedraaid en hoefde ik niet meer mijn best te doen. Er werd voor me gezorgd en iedereen was vol belangstelling naar hoe het met mij ging.
Toen kon ik gaan rusten.
En tegelijkertijd ontdekte ik iets bijzonders. Ik was niet bang meer. Door al die jaren overleven en zelfonderzoek. Door al het oefenen met mezelf door yoga, meditatie en zijnsorientatie, was ik van binnen onverwoestbaar geworden.
De onverwoestbaarheid gaf me de moed om werkelijk voor mezelf te kiezen. Om te buigen voor de Dood of het Leven. Het maakte me niet meer uit, wat het Leven met me wilde. Belangrijker was, dat ik er was. Dat ik het kon ontvangen, dat ik er werkelijk bij was en niet gevangen was in vooroordelen over mezelf en anderen.
Juist toen in dat moment van chemo en bestraling, voelde ik dat ik leefde en tegelijkertijd kon ik er afstand van doen. Het was goed zoals het was en zoals het Nu is.
Ieder moment weer. Ik ben gelukkig met wat is. En dat is een innerlijk geluk, een innerlijke vrede, een innerlijke rijkdom.
En natuurlijk heb ik nog steeds mijn slechte momenten, natuurlijk val ik ook nog regelmatig in oude patronen, maar een groot deel van mij is Wakker. Een wakkerte die niemand me meer kan afnemen.
En die wakkerte is ontstaan door meditatie, door persoonlijke beoefening en zijnsorientatie, door lichaamsbewustzijn door middel van de yoga en door werkelijk oprecht zelfonderzoek. En dit vraagt moed, moed om tegen de stroom in te gaan. Om je veilige vooroordelen op te geven, moed om voor jezelf te kiezen.
Mijn wakkerte wil ik je graag met je delen en aanbieden in een van de producten die ik in de markt wil zetten.
Dit kan door een yoga of meditatie training.
Maar je kunt ook een training Innerlijke Kracht volgen. Een 6 daagse training met ervaringsgerichte oefeningen, visualisaties en meditatie.
Als je werkelijk een verandering in je leven wilt, kun je kiezen voor de Jaartraining Zijnsorientatie. Een training van 20 dagen met persoonlijke beoefening, oefengroepen, nieuwe inzichten, meditaties en persoonlijke begeleiding.
Comments